De vaste recreanten van camping De Eenhoorn in Schardam moeten plaatsmaken voor nieuwe vakantiechalets van Marinaparken. Dat kregen ze eergisteren zwart op wit te lezen in een aangetekende brief. Maar de kampeerders weigeren hun plek zomaar op te geven, en het naastgelegen dorp schaart zich zichtbaar achter hen.
“Ik hoopte hier nog wel even te blijven”, zegt Jim Kampfraat van vereniging De Eenhoorn Schardam. Voor zijn chalet houdt hij de aangetekende brief nog in de hand. De boodschap is duidelijk: uiterlijk in december 2026 moet hij vertrekken. Achter hem wappert de vlag van Marinaparken al bij de ingang van het terrein.
Balans tussen camping en dorp
Al zeventien zomers komt Kampfraat hier met zijn vrouw, voor de rust en de natuur. Die zomers verliepen altijd gemoedelijk. Ook in Schardam, op een steenworp afstand, werd de aanwezigheid van de camping nooit als een probleem ervaren. “Zomers is het er wel wat drukker”, vertelt Alfons Janssen. “Maar ’s winters sluit de camping en is het dorp weer van ons.”
Die balans lijkt te verdwijnen. Sinds Marinaparken de camping in handen heeft, zijn de plannen ambitieus: nieuwe vakantiechalets, meer gasten en een terrein dat voortaan het hele jaar open moet blijven. Voor de vaste recreanten is dat slecht nieuws. Een derde van hen, waaronder Jim, kreeg al een aangetekende brief met de opdracht te vertrekken. Waarom niet iedereen die brief ontving, blijft onduidelijk. “Een spelletje om ons uit elkaar te drijven”, vermoedt Kampfraat.
Een dorp vol protestborden
Ook de Schardammers vrezen de gevolgen van de plannen. “Overlast!”, zegt inwoner Frits kort en krachtig. “Te veel verkeer, geluid en schade voor de natuur.” Hij is niet de enige. Buurmannen Kees Koeman en Alfons Janssen richtten daarom een actiegroep op.
Sinds enkele weken bepalen protestborden het straatbeeld van Schardam. Met teksten als ‘Geen commerciële verhuur pal naast kwetsbare natuur’, ‘Marinaparken de huur, wij het zuur’ en ‘Gemeente geeft de ondernemer vrij baan, ondertussen gaat het dorp eraan’ steunen de bewoners de huidige vakantiegangers.
Iedereen in het dorp mocht zelf een slogan bedenken. “Een derde van de dorpelingen heeft al een bord in de tuin”, schat Alfons in. “En het worden er nog meer.”
Toch lijkt de kogel al door de kerk. Het park is verkocht, de vlag van Marinaparken wappert, en de aangetekende brieven zijn verstuurd. Maar zowel de campinggasten als de dorpelingen laten weten het er niet bij te laten zitten. Ze overwegen juridische stappen. Hoe en wat precies, moet nog blijken. “Maar ik leg me er niet bij neer”, zegt Jim.
